Dat krijg je ervan, als je kind het Vliegende Hollanderschap met de paplepel krijgt ingegoten. De wereld is haar thuis, niet het huisjeboompjebeestje waar haar bed toevallig staat. Op haar leeftijd ging ik met vriend en autowrakje naar Zuid-Frankrijk, zij vliegt net zo makkelijk naar Peru en reist dan verder in Zuid-Amerikaanse bussen van Incatempels naar zandduinen naar godweetwatnogmeer.
Het is maar goed dat ik intussen met mijn bescheiden provinciale verhuizing bezig ben. Heel wat anders dan het landverhuizen hiervoor, maar toch aandachtslorpend.
Want anders.
Ik ben heel erg van het vertrouwen, van het overlaten, van het accepteren. Daar ben ik van, daar zit ik op, maar hart en maag weten dat niet. Die voelen opeens de beren en de kuilen, de enge mannen en ziektes, natuurgeweld en ongelukken - ho stop. Think positive thoughts.
Echt, ik ben ervan. Driekwart van de tijd lukt het me ook. En er is geen groter geschenk dan een sms-piepje dat de volgende beer onschadelijk maakt.
foto: kindeke, 2 jaar, bij een Omaanse telefooncel.
De schrijfveer voor morgen "Vertrouwen"
Zo leuk dat je de wereldreizigster nog steeds kindeke noemt.
mijn dochter, als teenager terug van wereldreis, zei: "precies net als in nederland voel je in een ander land aan wie deugt en wie niet. en waar en wat gevaarlijk is en waar en wat niet". dat stelde me toen wel gerust, achteraf.
ach, wat heerlijk toch, zo'n 2 jarige!!(foto)