op de koude steen

Eenzaamheid is een schande. Dat je je niet - zoals alle anderen - met een groep schaterende vrienden én een aanbiddelijke partner hebt weten te omringen maakt duidelijk: je bent mislukt. Je bent vreemd, anders, onhandig, om kort te gaan niet leuk genoeg.
Want om niet eenzaam te zijn, moet je leuk zijn. En dát is je genoegzaam duidelijk gemaakt, leuk ben je niet. Je bent een zeurpiet en een spelbreker, een zwaar-op-de-handte piekeraar die andermans bestaan vergalt, en als je wilt dat er nog iemand zich je lot aantrekt, kun je je conversatie maar beter beperken tot ja en amen.
Van binnen wordt het donkerder en mooier. De wereld die je niet biedt wat je nodig hebt, schep je van binnen. Je wordt zo'n wonderbaarlijk gebedsei: glad en nietszeggend van buiten, van binnen een sprookje van fijnzinnig snijwerk. Je verhardt en verdikt je schil, want alleen binnen is het nog veilig.
Tot de schil breekt.

foto's gemaakt in The Cloisters, NY

Dit bericht is geplaatst in autobio met de tags . Bookmark de permalink.

6 Reacties op op de koude steen

  1. elly schreef:

    Zo is het maar al te vaak. Goed beschreven. Maar er zijn gelukkig veel meer varianten.
    Tot een mooie wereld van binnen EN buiten toe. 🙂
    Helaas niet voor iedereen 'bereikbaar'.

  2. reflexxus schreef:

    Deze reactie is verwijderd door de auteur.

  3. reflexxus schreef:

    haha, hij staat nog op: recente reacties
    (k vond em te pedant.

  4. Heldinne schreef:

    Ik vond 'm wel wijs!

  5. En wordt die schil daarna niet weer dunner en transparanter? Dat idee heb ik namelijk. Dat je je er steeds minder van aantrekt, steeds gelukkiger wordt met jezelf en dat daardoor die schil steeds minder nodig is.
    zo, heb je een nieuwe pedante reactie 🙂

  6. Heldinne schreef:

    Ja, zo hoop ik dat het zal gaan ...

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *