waaraan je aandacht schenkt, groeit

Ik heb een goed leven. Ik ben blank, rijk, veilig, tamelijk gezond en doe werk waar ik in geloof.
Het enige wat pijn doet zijn de blauwe plekken op de ziel. Natuurlijk, men lijdt behaaglijk in een twee-onder-een-kap met centrale verwarming aan de rand van een provinciestad. Het ergste leed is de hond van de buren die blaft, of de stank van de biologische mestvergister.
Als ik radio, tv en twitter uitliet, en de krant voor lezing bij het oud papier deed, zou ik me misschien zorgeloos voelen. Of zou dan nog het maatschappelijk leed zich als een kosmische blauwe plek aan mij meedelen?
In elk geval vind ik het ontzaglijk moelijk om te bepalen hoe ik de pijn van mijn beurse zieltje moet lenigen. Mag ik me terugtrekken met mooie muziek en heerlijke collages toveren? Mag ik vluchten in romantische boeken? Mag ik doen alsof het schrijfproces iets is wat zich buiten de wereld afspeelt? (ja, zet hier de muziek der sferen maar aan)
Is het genoeg als ik mijn mening fors neerzet in de sociale mediaas en dan een lekker glaasje biologische merlot inschenk? Of moet ik met gevaar voor eigen leven de barricaden op? Of moet ik me neerleggen bij de cynische wetenschap dat niets wat ik doe enig verschil maakt, en dat revoluties altijd in een minstens even erg tegendeel verkeren?
Soms is het zo moeilijk (en hond, hou je waffel!) om mezelf te herinneren aan wat ik echt geloof: namelijk dat iedere goede daad, ieder goed artikel, ieder kunstwerk, bijdraagt aan de totale som van het goede in de wereld, en dus zin heeft. Het lijkt een arnicazalfje dat over de datum is.
Ik ontving pas een roerende lezersreactie op mijn boek, met een prachtig engeltje van knipkunst erbij. Misschien zou het helpen als we allemaal alleen aandacht schonken aan het goede. In het besef dat datgene waaraan je aandacht schenkt, groeit. Al is het maar voor de duur van deze column en de duur van deze muziek.