het oog in de rots

In de eerste of tweede klas van de middelbare school begon ik ogen te tekenen. Geen twee ogen, geen gezicht, gewoon één oog. Een droevig oog, vaak, soms met een traan die ik voorzag van een glinsterend raampje en een schaduw, een bijzonder echte druppel. Ik borduurde zelfs een prachtig oog – de iris in diverse kleuren grijs – op mijn beige Lee ribjasje. Helaas liet ik dat liggen in een bus, en ik heb het nooit teruggezien.
Terugkijkend lijkt het of ik toen met kijken ophield. Maar dat is niet waar. Ik liet alleen toe dat mijn zienswijze ongeldig werd verklaard. Anderen wisten immers beter wat ik zag dan ikzelf. Ik interpreteerde zaken verkeerd, of tenminste: mijn interpretatie wees op ondankbaarheid, boosheid, egoïsme en andere zaken die uit de geest van een braaf meisje verbannen dienden te worden.
Want natuurlijk had iedereen het beste met mij voor. En natuurlijk kon ik niet gezien hebben wat ik zag, want daaruit zou blijken dat anderen logen, en dat deden zij niet, och hemeltje nee. Wat mijn ogen zagen was gekleurd door de bril van mijn slechte inborst. En wat mijn ogen zagen mocht al helemaal niet door mijn mond verwoord. Ik tekende ook vaak monden, gesloten monden met glanzende lippen. Maar tot één gezicht kon ik ze niet smeden, daarvoor zou immers alles met elkaar moeten overeenstemmen en dat deed het niet, dat zei iedereen.
En zo leerde ik dat wat andere ogen zagen de waarheid was, "de realiteit" waarvan ik, blond, geen enkel verstand had. Dus mijn mond glanst, en zwijgt. Mijn rotsoog ziet, maar zwijgt. De waarheid geregistreerd, maar geen mens is geïnteresseerd.
Gij zult niet merken.