die dingen gebeuren (sv)

Ik logeerde bij mijn beste vriendin thuis (al was het haar huis niet), en ik kreeg er ruzie, ik wilde weg, ál mijn spullen waren daar. Eerst maar alleen de kleren mee, en wat er nog in de wasmachine zat, dat kon ik thuis wel opnieuw wassen. Zou ik mijn bestekcassette ooit compleet terugzien? De messen die snoeiden, de vorken getand als een splitsing van wegen, de lepels die maar mondjesmaat voedden? Het voelde als een opluchting om daar weg te gaan.
"Thuis" was het ouderlijk huis. Ik legde daar eerst maar al mijn rode onderbroeken op de verwarming te drogen. Per ongeluk had ik een shirt van Heleen meegenomen, het was me veel te klein.
Uit het raam zag ik een donkere lucht, alleen aan de zoom was het nog zonsondergangroze. In de baai lag een verlicht cruiseschip. Iemand probeerde er een foto van te maken, ik realiseerde me dat mijn fototoestel, mijn perceptieinstrument, ook nog daarginds was.
We liepen naar het schip en we konden nog mee (er was opeens een oorlogsdreigende sfeer). Ik had niets bij me, zelfs geen telefoon om mijn ouders te waarschuwen want die zouden zo ongerust worden.
Aan een lange bar zaten veel mensen, ik kende niemand behalve Irene. Ik ging naast haar zitten. Ze waren een spel aan het doen: van een vel papier een woord kiezen en dan moest iemand anders daar heel snel iets over zeggen. Op het papier stonden alleen zakelijke gegevens, geen inspirerende woorden of zoiets, alleen in het briefhoofd zag ik AMEN staan. De jongen die aan de beurt was kon daar niets mee, ik legde uit hoe ik dat met schrijfcursisten deed: kijk naar binnen en zie wat het eerste beeld is dat bij je opkomt. Misschien wel dat van de Edwin Hawkin's Singers.
In mijn droomboek zocht ik de letters op: de A van het nieuwe begin, de M van balans, en EN stond voor verandering.
Het zij zo.
Een droom als een wonderlijk geschenk.