Intrigerende vraag van Alain de Botton op twitter: om wie huil je eigenlijk, als je huilt om de dood van een fictief personage? Misschien staat dat wel in "De Geschiedenis van de Traan" maar dat heb ik hier niet bij de hand. Wat ik wel bij de hand heb, is Schoolidyllen. Nog steeds is het onmogelijk om met droge ogen de dood van Jet te lezen. Oh, sorry, spoiler alert! Al maakt het niets uit, de dood van Jet ontroert na 10x nog steeds.
Kinderboeken waarin doden vallen zijn altijd goed voor tranen. Sommige doorstaan de volwassenheid niet, dan zie je hoe de drakerigheid ervan afdruipt. Tearjerkers zouden verboden moeten worden, eigenlijk. Want dan huil je commercieel, dat is haast net zoiets als dooreten van chips omdat ze er een geheim dooreetkruidje in bebakt hebben.
Ik moest ook altijd huilen als ik Monkie voorlas. Een prachtig prentenboek, zonder woorden. De voorlezer moet zelf de tekst aanleveren. En elke keer als ik uitriep: "Monkie! Mamma, daar zit Monkie!" rolden me de tranen over de wangen (en krijg ik nu tijdens het typen nog kippenvel).
Waar ik het ook steevast niet droog bij houd, zijn scènes van bevallingen in series en films. Dat is heel raar. Iemand baart een nepkind, houdt de baby van een ander vast, en ik huil tranen met tuiten.
Om wie huil ik dan toch?
Is dat een pad dat ik durf af te lopen?
Ik huil om mezelf. Om Jet huil ik om het meisje in mij dat te hardvochtig behandeld werd, om Monkie huil ik omdat ik hem niet teruggevonden heb, om al die babies huil ik omdat ik me die gigantische liefde herinner die me overspoelde, maar ook om de gevolgen daarvan.
Huilen om boeken of films is heerlijk. Gezond zelfs, denk ik. Al het ongehuilde verdriet dat het lijf nog vergiftigt komt eruit op een veilige manier.
Over de kwaliteit van de verhalen zegt het niets. Boeken waar je wakker van ligt zijn waarschijnlijk beter dan boeken die je doorweekt. En heel soms heb je het allebei. Dat had ik geloof ik voor 't laatst bij Sister of my Heart van Divakaruni.
als jong kind huil je soms spontaan bij een boek of verhaal als dat werkt als de voorafspiegeling van de terzake tranenvloed later in het leven.
Oh, dat vind ik een prachtig gezichtspunt! Dat kan! Ik huilde ooit onbedaarlijk om "het glazen huisje" - mijn moeder schrok ervan, kind wat is er ... ik huil alvast om wat ik over veertig jaar ga meemaken mamma ...
bij het sprookjes voorlezen op zondagmiddag, middenin De Kleine Zeemeermin liep ik snel de kamer uit om op een veilig plaatsje (de wc) onbedaarlijk (maar onopgemerkt) te gaan uithuilen.
ik heb het verdrongen maar waarschijnlijk is het nog anders: wij hadden thuis geen boeken, behalve de kinderbijbel en Ot en Sien
gelukkig maar want huilen heeft me nooit iets opgeleverd toen (geen troost)
ja ik herinner me toch iets zieligs, waarschijnlijk van een boek uit de 'leeszaal' - het ging over een zigeunerkind en een paard en wagen, iemand ging voorgoed weg (of dood, kan ook) - en het enige dat ik echt weet is mijn eigen verbazing dat je kon huilen om iets dat uit een boek kwam
Ik huilde om de Ridder van Vogelenzang, die was er zo bang, die was er zo bang. Annie M.G.
Om de gebroeders Beekman van Kortooms heb ik gehuild van het lachen.
@Schrips, precies om wat jij opmerkte, geen troost of begrip, zonderde ik mij af om mijn ontroering te uiten. Het boek dat jou raakte ging over een circuskind?
@Ferrara, De Gebroeders Beekmans stond bij mijn ouders en ik dacht dat het wel weer "realistische lectuur"( schunnig, bedoel ik) zou zijn en heb het daarom nooit aangeraakt.(( Zou je er nu nog om lachen, denk je?
@schrips @reflexxus Daar moest ik ook aan denken: Mariska de Circusprinses.
Ik Weet Het Niet Meer
Maar het kan best zijn. Ben nu zelf ook wel benieuwd; volgende keer in de bieb eens opzoeken...