Ik lees een recensie van het boek "Nooit verleden tijd" van Lex Lesgever, en opeens wordt me duidelijk waarom ik met zo'n ongemakkelijk gevoel "Haar naam was Sarah" van Tatiana de Rosnay dichtsloeg, toen ik het uit had, gisteravond.
Het boek is een aanfluiting, een gotspe!
De auteur ontvangt de lauweren en royalties van een bestseller alleen door wat er gebeurde met een joods meisje in Parijs in 1942. Een verschrikkelijk verhaal, dat staat buiten kijf. En iedereen die me het boek aanraadde, noemde ook díe gebeurtenis.
Maar gáát het boek daar ook over? Nee, in feite niet. Het gaat over Julia Jarmond, een Amerikaanse expat (zodra een buitenlandse arbeider een expat heet, zit het met de luxe omgeving wel snor). Zij is getrouwd in een sjieke Franse familie, en schrijft voor een Amerikaans society-blaadje in Parijs. Zij is de ik-vertelster, zogenaamd journaliste, zij gaat het geheim van Sarah ontrafelen en openbaren, en zíj is zielig omdat haar gebronsde man vreemdgaat en geen nieuwe baby wil.
Kortom, dat waar het boek om zou móeten draaien, beleven we van een afstand via het bewustzijn van een onnozele juffrouw.
Daarbij is de schrijfstijl erbarmelijk. Ik las het boek per ongeluk in vertaling (omdat ik dacht dat het een Frans boek was), en ergerde me kapot aan alle niet-noodzakelijke mededelingen en overbodige woorden. Kind in concentratiekamp ziet moeder. "Haar gezicht zag er bleek en ongezond uit." Ja, duh! Julia gaat met nazi-slachtoffer naar plaats des onheils. "Ik kon zien dat het hem raakte." Ja, duh!
En nadat dan alle geheimen aan álle personages (veel en veel te veel) zijn duidelijk gemaakt – waarbij het NB Julia's belangrijkste oogmerk was om haar schoonfamilie, die in de oorlog een appartement van Joden had ingepikt, van alle blaam te zuiveren - krijgen we nog een fijne epiloog. Julia is inmiddels gescheiden, woont in sjiek New Yorks appartement (ja, voor een kwartje geboren, dan heb je dat), heeft baby Sarah genoemd (achgossie), en in twee jaar tijd diverse vrijers versleten. Tenslotte ontmoet ze de zoon van Sarah, en laat dat nu de ware zijn! Hè, wat een geluk dat Sarah het zo errug had in de oorlog.
Een boeketreeksje dat op doortrapte wijze inspeelt op de gevoelens van mensen: als het over de Holocaust gaat, zijn boek en auteur boven alle verdenking verheven. Ik vind dat schandalig. Ik ga morgen dat boek van Lex Lesgever kopen.
“Haar naam was Sarah” door Tatiana de Rosnay
Dit bericht is geplaatst in recensies met de tags haar naam was sarah, tatiana de rosnay. Bookmark de permalink.
Dank, voor je recensie. In ieder geval duidelijke taal.
Oja, en nog een noot voor de vertalers: als de hal van een kinderrijk flatgebouw vol staat met wandelwagens en scooters, dan zijn dat geen scooters. Dat zijn stepjes.
En wat is nou het verband met het boek van Lex Lesgever?
Ja, dat is een boek van iemand die het zelf heeft meegemaakt, en die zijn verhaal heeft opgeschreven opdat wij niet vergeten ... en volgens de recensie in een prachtige stijl. Hij heeft in elk geval recht van spreken, en het niet opgeschreven om er rijk van te worden.
Dank je, dit voelt als bijval. Ik probeer al geruime tijd (meestal tevergeefs) aan mensen uit te leggen waarom dit een draak van een boek is.
Ik ben blij dat ik niet alleen ben die dit boek zo'n draak vond... Goedkoop sentiment, inderdaad zou het niet misstaan als een deeltje uit de Boeketreeks
Ik ben op driekwart van het boek en vind het inderdaad vreselijk overgewaardeerd. Gelukkig zijn er blijkbaar meer lezers die er zo over denken.
Ik las het boek om eens te zien waar de hype over ging. Ik kan het in grote lijnen wel met Hella eens zijn, al vind ik "doortrapt" en "schandalig" wel wat heftig klinken. Dat het boek geen grote literatuur is, behoeft geen betoog, de stijl is inderdaad slecht en de vertaling ook niet om over naar huis te schrijven, maar het boek is duidelijk geschreven voor een groot publiek. Het behandelt in een raamvertelling een, althans voor mij, onbekend stukje WO-II in Frankrijk. Als je een kritische lezer bent, wegen de voordelen niet op tegen de nadelen.
Maar ik kan me best voorstellen dat zoveel mensen het een mooi boek vinden. Het neigt inderdaad naar goedkoop sentiment, maar het grote publiek smult er van. En wie zijn wij om daar tegen te zijn. Ik ben al lang blij dat mensen lezen, het hoeft niet altijd grote literatuur te zijn.
holocaustkitsch, spijker op kop! http://annavangelderen.blogspot.com/2013/04/de-perfecte-lezer-is.html?showComment=1366132031812#c6890173932472018248