Schaamte en Vooroordeel

Ik weet niet waarom Australië mij zo fascineert, en waarom ik aborigine kunst zo prachtig vind. Als er hier les in gegeven zou worden, ging ik zeker een cursus volgen.
Dus bleef ik op een landerige zondagnamiddag hangen bij het bbc-programma Ray Mears Goes Walkabout, aflevering: Rock Art. Onder leiding van aborigine kunstenares Juju Wilson verkende Ray in de onherbergzame streek Kimberley de oeroude rotsschilderingen die daar bewaard gebleven zijn, en later in het programma waagde hij een poging om zelf een aborigine schilderij te maken, met natuurlijke kleurstoffen en in de stijl die al sinds de droomtijd toegepast wordt.
Ray ziet er uit zoals je je een Britse ontdekkingsreiziger voorstelt: bruine bergschoenen, avontuurlijke korte broek, donkergroen overhemd vol nuttige zakken, en een Australische bushhoed.
Juju spreekt zoals je dat verwacht van iemand die een kunstenaar is. Beschaafd stemgeluid (bij lange na niet zo plat als de gemiddelde Australische politicus), kennis van zaken en enthousiasme voor haar vak. Ze zitten genoeglijk in het rode zand te converseren, die twee. De camera volgt de dialoog, en daar knal ik met een rotklap tegen mijn eigen vooroordeel op. Bij mijn vorige post plaatste ik een afbeelding van de Venus van Hohle Fels, een beeldje van 35.000 jaar oud. Deze vrouw, deze Juju, maakte op mij ongeveer dezelfde indruk. Een oeroud, prehistorisch gezicht had ze, in mijn optiek. De donkere ogen boven die brede neus flitsten heen en weer zoals ogen van apen dat ook kunnen. Ik schaamde me steeds, elke keer als ik dat dacht. Ik schaamde me steeds opnieuw voor mijn verrassing zodra zij aan het woord was.
Ik weet dat ik niet op haar neerkijk, want ik bewonder wat ze doet, wat ze maakt, wat ze weet, hoe ze leeft. En toch en toch is er dat rare gevoel waar ik geen raad mee weet. Iets in mij kan haar stem en haar gezicht niet met elkaar rijmen. Ik ben bekrompener dan ik dacht.

afbeelding afkomstig van Artlandish Aboriginal Art Gallery.